Stel je bent toevallig onderweg, zonder doel voor ogen. Je hebt dorst en je gaat zitten om iets te drinken op het nieuwe pleintje “het Kalsdonks Plekske”.
Je raakt in gesprek met een onbekende. En je laat het gebeuren, zonder alles te willen verklaren.
Je praat over het heerlijke weer, de fraaie omgeving, je levensvragen wat je zoal bezig houdt. En dan verdwijnt de kortstondige ontmoeting uit je gedachten.
Soms blijft een woord, een gebaar of een flard aan herinnering na een ontmoeting even hangen in je hoofd. Zo kan die korte ontmoeting met een onbekende van blijvende waarde zijn zelfs als je je gesprekspartner daarna nooit meer ziet. Omdat je een nieuw perspectief ziet. Omdat uit de mond van de ander net dat zetje komt waarop je wachtte. Of omdat het gesprek een diepte krijgt die anders is dan het praatje met je buurvrouw of buurman.
Lang niet elke ontmoeting heeft zo’n impact. En toch kan een kort gesprek bij de kassa van een supermarkt meer betekenis krijgen dan je denkt. We kunnen dat niet sturen al kunnen we openstaan voor de manier waarop wij elkaar tegemoet treden. Lukt het ons zonder oordeel en zonder verwachting de ander aan te spreken?
Stef Bos zingt; ‘Je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten, Je moet jezelf in de ander durven zien zonder in de ander te verdwijnen’.
Het is aan ons om elkaar te ontmoeten, open te staan en zonder oordeel?
Durven we de tijd te nemen een gesprek te laten ontstaan met verschillende lagen aan betekenissen, misverstanden en (on) zekerheden?
Durven we elkaar onze kwetsbaarheid te laten zien?
Dit zijn lastige opgaven. Je leven durven te vernieuwen door opzoek te gaan naar kwaliteit die niet aan de menselijke maat voldoet. Om mensen die eenzaam zijn of uitgesloten te begroeten en niet uit de weg te gaan.
Laten we daar met elkaar in gesprek gaan en dit uitdragen naar buiten toe. Gelukkig kunnen we daar steeds weer opnieuw mee beginnen. Het is nooit te laat.
Hans Fronczek, april 2025