Vorig jaar en de eerste maanden van dit jaar wordt er over de hele wereld een bittere oorlogsstrijd gevoerd. Volksverhuizingen van ontheemde mensen met kinderen die op de vlucht zijn. Huis en haard achterlatend. Een onzekere tijd tegemoet.
Over een onzekere tijd gesproken. Ik moest denken aan een heel oud bijbelverhaal. Misschien kent u het verhaal van Rachel, de vrouw van aartsvader Jacob. Het verhaal staat in Genesis. Zij verhuizen met hun kinderen en het vee naar het beloofde land van Jacob. Rachel neemt afscheid van haar ouders, haar huis en haar geboortegrond.
Ik denk dat iedereen dat kent. Dat voelt als een breukmoment. Je leven verandert, je zet een stap en het wordt hierna nooit meer zoals vroeger. En vlak voordat je de stap zet staat alles even stil. Alsof de beweging stil staat.
Het roept herinneringen op. Ik stel me zo voor dat de Rachel nog één keer door haar ouderlijk huis loopt, langs de verschillende kamers. Waar haar wieg heeft gestaan, waar ze als meisje speelde met haar poppen of verstoppertje speelde. Of rennen in de mooie tuin waar haar moeder de bloemen en planten verzorgde. In het huis waar Jacob haar de eerste kus gaf. Dit zijn de kamers waar ze kindervreugd en kinderverdriet ziet.
Ze neemt wat persoonlijke herinneringen mee voor op reis. Zoals haar poppen en het kleine godsbeeldje. Toen mijn tante verhuisde naar Canada nam ze haar Mariabeeldje mee. En dan stapt ze op en volgt haar man Jacob. Een nieuwe toekomst tegemoet wat de toekomst ook zal brengen.
Laten we eerlijk zijn wie kent dat niet? Zomaar een onbekend dorp, stad, provincie of land ingaan. Zo vol angst begon Rachel aan haar tocht. Dat vraagt om zekerheid stel ik me voor. Hoe ontheemde mensen en kinderen ons land aandoen. Ver weg van hun vertrouwde dorp, stad en land wat in oorlog is.
Als we een beetje in de buurt van onze eigen levensgeschiedenis blijven is dat niet zo vreemd. Je hebt dan van die onzekere momenten van omkijken en vooruitkijken. Hoe gaan wij om met onze eigen levensgeschiedenis?
Ik denk daarbij aan het schrijven van je eigen bladzijden in het boek van jouw levensgeschiedenis; nieuwsgierig de wereld, je dorp, je stad verkennen.
Zonder al te veel twijfels voor het onbekende. Je stelt je open voor het vreemde en voor de vreemden in je buurt, je wijk. jouw nieuwe leefomgeving.
Rachel voelde zich bevrijd en veilig in dat andere land. Veilig genoeg om zonder vluchtwegen de nieuwe toekomst vol vertrouwen tegemoet te gaan.
Laten wij in die geest de ontheemde mensen en kinderen een veilig thuis aanbieden.
Hans Fronczek, mei 2025